وقتي مرديم باز هم كسي سلفي هايي كه در اينستاگرام گذاشته ايم را نگاه خواهد كرد؟

تا همين چند سال پيش وقتي كسي از دنيا ميرفت، آنچه از او باقي مانده بود، به بازماندگانش ميرسيد. از خانه و ماشين بگيريد تا لوازم شخصي، يادداشت ها، نامه ها، و عكس هايش….

اما آدم ها در دوران ما دارايي هاي ديگري هم دارند:

نوشته ها، عكس ها، و فيلم هايي كه در شبكه هاي اجتماعي منتشر كرده اند

گفتگوهايشان در گروه هاي تلگرامي و واتساپي و انبوهي از صداهاي ضبط شده، ايموجي ها و داده ها.

حالا آدم ها مي روند، اما ميراث ديجيتال آن ها با قي مي ماند، دوستانشان توييت هاي آن ها را ريتوييت مي كنند،

شوخي ها و حرف هاي محبت آميزشان را ميتوانيم بارها بخوانيم و صدايشان را هزار دفعه گوش كنيم.

هومن بركات روزنامه نگار حوزه تكنولوژي، اولين بار وقتي موضوع ميراث ديجيتال برايش مطرح شد كه داشت چت هايش با دوستي در گذشته را مي خواند و ناگهان اكانت دوستي آنلاين شد. برايش تجربه شوكه كننده بود

وقني او جستجو در اين باره را شروع كرد، شركت هاي فناوري زيادي را يافت كه تلاش مي كنند داده هاي كاربران را براي دوران پس از مرگشان سامان دهي كنند:

پروفايل هاي مخصوص بعد از مرگ، يا برنامه هاي هوش مصنوعي كه به بازماندگان اجازه مي دهد تا با رباتي كه از روي شخصيت متوفي ساخته شده، چت كنند.

تا دوسال پيش در فيس بوك 50 ميليون حساب كاربري وجود داشت كه صاحبان ان مرده بودند، و در سال هاي آينده تعداد حساب هاي مردگان در شبكه هاي اجتماعي بر زندگان پيشي خواهد گرفت.

حضور در ميان اين خاطرات، تجربه ما از مرگ را تغيير خواهد داد و شايد كمك كند تا غم و درد فقدان را بهتر درك كنيم،

بركات مي گويد اي داده هاي سرگردان شايد بتواند مرگ را از چيزي خصوصي كه در اتاق هاي در بسته بيمارستاني رخ مي دهد به پديده اي عمومي تر تبديل كند.